Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Το κολιμπρί και η φωτιά στο δάσος

Γράφει η Δηιδάμεια

Στο μεγάλο δάσος, όπου έμεναν όλα τα ζώα, άναψε φωτιά. Όταν η φωτιά ήταν μικρή, τα ζώα δεν έκαναν τίποτα για να τη σβήσουν.  Ήταν πιο εύκολο για αυτά να πάνε σε κάποιο άλλο σημείο του δάσους, που δεν καιγόταν. Σιγά σιγά όμως, με τον αέρα η φωτιά φούντωσε. Τώρα το δάσος καιγόταν από άκρη σε άκρη. Τα ζώα, όταν είδαν το μέγεθος της φωτιάς, τόσο φοβήθηκαν  που τράπηκαν σε φυγή.  Ο σώζων εαυτόν σωθήτο. Εκεί που όλα τα ζώα έφευγαν για να σωθούν, ο ελέφαντας, βλέπει ένα κολιμπρί,[1] το πιο μικρό πουλί του δάσους. Κατευθύνεται προς την φωτιά και κουβαλάει στο ράμφος του, μια σταγόνα νερό.
Που πας; ρωτάει ο ελέφαντας   το κολιμπρι. Όλοι φεύγουμε.
Πάω να σβήσω τη φωτιά.
Με μια σταγόνα νερό;
Κάνω αυτό που μου αναλογεί. Απαντάει το κολιμπρί και συνεχίζει το δρόμο του, προς τη φωτιά.  

Στο μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, είναι πολλοί εκείνοι που ισχυρίζονται ότι οι δυνάμεις του καθενός, είναι ασήμαντες και  αμελητέες. Για αυτό επιλέγουν, ακόμα και τώρα που η χώρα καίγεται (συγνώμη παραδίδεται στους εχθρούς της θέλουμε να πούμε), να μην κάνουν τίποτα. Κοιτούν το ατομικό τους βόλεμα και πως θα  σωθούν οι ίδιοι, ατομικά. Ξεχνούν πως αν καεί το δάσος, κανένας δεν θα έχει που να μείνει. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, όπως παλιά. Όλους, άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο θα τους επηρεάσει  η αντιμετώπιση  της  κρίσης από την σημερινή κυβέρνηση. Κανένας δεν θα γλιτώσει τις συνέπειες. Είναι θέμα χρόνου για τον καθένα από εμάς, αν δεχτούμε την κατάσταση, όπως θέλουν να μας την επιβάλλουν, να   γευτούμε τους καρπούς της ηττοπάθειάς μας.
Αν και οι περισσότεροι συμφωνούν με τα παραπάνω,  εντούτοις  δεν πιστεύουν, πως με τη δράση μας μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Και όμως. Η ιστορία, έχει επιδείξει, πάρα πολλές περιπτώσεις, που ο λαός ενωμένος, ήταν ανίκητος. Ας θυμηθούμε απλώς πως έπεσε η πανίσχυρη ‘Σιδηρά Κυρία’ στην Μ. Βρετανία.  Θέλησε να επιβάλλει τον επονομαζόμενο «κεφαλικό φόρο» σε όλους τους κατοίκους.  Οι άγγλοι, το βρήκαν πολύ άδικο, οργανώθηκαν, έγιναν διαδηλώσεις, πορείες κλπ. Όταν ένα μεγάλο μέρος του λαού, αρνήθηκε να πληρώσει το φόρο, (ναι υπάρχουν και αρνήσεις φόρων από άλλους λαούς που θεωρούμε ‘λιγότερο έξυπνους’ από εμάς), και σε συνδυασμό με τις συγκεντρώσεις η κ. Θάτσερ, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ο διάδοχός της, ανακάλεσε το μέτρο και οι άγγλοι απαλλάχτηκαν από την διακυβέρνηση της  εκπροσώπου του νεοφιλελευθερισμού.
Όλα αυτά τα έκαναν για ένα και μόνο φόρο. Οι Άγγλοι πολίτες, είχαν ένα κοινό στόχο: να μην περάσει ο κεφαλικός φόρος. Αν δεν είχε το θάρρος ο καθένας από αυτούς, να αρνηθεί να πληρώσει το φόρο που του αναλογούσε (σύμφωνα με την άποψη της Θάτσερ) και σκέφτονταν ότι ήταν πολύ αδύνατος να τα βάλει με την πρωθυπουργό,  δεν θα γινόταν τίποτα. Ο φόρος θα περνούσε και η Θάτσερ ακόμα για μια φορά θα θριάμβευε. Σκέφτηκαν όμως και έδρασαν ομαδικά. Όλοι[2] μαζί, ήταν αδύνατο να τους νικήσει το σύστημα.
Εδώ που  οι φόροι και οι επιδρομές στη τσέπη μας, είναι αμέτρητες, τι κάνουμε;
Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε   με ένα κεφαλικό φόρο. Είναι ένα σύνολο παραγόντων που όλοι μαζί, κάνουν τη μάχη μας,  υπόθεση ζωής ή θανάτου. Αν ενεργήσουμε όλοι μαζί, ο καθένας όπως και όσο  μπορεί, η νίκη είναι βέβαιη. Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα όπλα να βγούμε στους δρόμους. Αλλά χρειάζεται να βγούμε στους δρόμους και να παραμείνουμε  εκεί, όλοι, μέχρι  να   πετύχουμε τους  ελάχιστους  από τους στόχους μας: δημοψήφισμα για το μνημόνιο και για το μεσοπρόθεσμο. Να μείνουμε όσο χρειαστεί. Μέρες βδομάδες όσο πάει. Όλοι οι  Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτως ηλικίας,  μπορούμε  να πάμε στις πλατείες. Ας κάνουμε αυτό που μας αναλογεί, ανεξάρτητα του τι θα κάνουν οι άλλοι.
Η κυβέρνηση δεν αντέχει. Ένα κούνημα, ένα φύσημα,  και η πολιτική ηγεσία πέφτει. Άλλωστε το ανθρωπάκι που ακούει στο όνομα ΓΑΠ, δεν έχει σε καμία περίπτωση την πυγμή της  Θάτσερ. 

πηγή 

δείτε ακόμη εδώ

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Διάκριση


Ο εχθρός μας δεν είναι το κακό, αλλά η έλλειψη προσοχής. 
Οι διάφορες πρακτικές όπως 
η προσευχή, ο διαλογισμός, 
η περισυλλογή και η γιόγκα 
θεωρούνται πολύτιμες ανά τους αιώνες, 
γιατί οξύνουν την προσοχή
και έτσι είναι πιο εύκολο 
να μην μας διαφεύγουν 
οι νύξεις της πνευματικής πραγματικότητας.

Deepak Chopra

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Ήρθε η δική μας ώρα.

Γράφει η Δηιδάμεια

Ήρθε η ώρα να ζήσουμε. Να αποφασίζουμε εμείς για τη ζωή μας.  Να είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την πορεία μας.  Να οραματιστούμε το μέλλον μας. Να  βρούμε λύσεις για τα προβλήματά μας.  

Ήρθε η ώρα να ζήσουμε τη ζωή μας, όπως τη θέλουμε εμείς. Είμαστε λοιπόν πρόθυμοι να αντι- σταθούμε απέναντι σε όλους αυτούς που θέλουν να κατευθύνουν τη σκέψη μας, τη συμπεριφορά μας, τη δράση μας.

Ξέρουμε ως λαός τι θέλουμε από τη ζωή μας. Αναλαμβάνουμε την  ευθύνη, αλλά και τον κίνδυνο να καθορίσουμε τις επιδιώξεις μας

Θέλουμε να διευθύνουμε ως λαός,  τη ζωή μας, όπως εμείς επιθυμούμε. Όχι όπως μας υπαγορεύουν τα συμφέροντα της νέας παγκόσμιας τάξης και των  εδώ υπαλλήλων της.

Θέλουμε να κάνουμε ανεπηρέαστοι τις επιλογές μας, χωρίς  ξένους τοποτηρητές ακόμα και στα υπουργεία.

Θέλουμε ο έλεγχος της ζωής μας, να βρίσκεται στα δικά μας χέρια και όχι στους διαδρόμους των Βρυξελλών και του ΔΝΤ.

Θέλουμε να ‘διορθώσουμε’ εμείς τα κακώς κείμενα και όχι να πουλήσουμε τα πάντα, ονομάζοντας το αυτό, ‘διαρθρωτικές αλλαγές’.

Θέλουμε να επιλέγουμε εμείς τα τρόφιμα που  τρώμε και όχι να υποτάσσουμε την υγεία μας στα συμφέροντα της κάθε Monsanto.

Θέλουμε να καθορίζουμε εμείς, πόσοι και ποιοι θα έρθουν για εργασία στη χώρα μας και όχι να είναι η χώρα μας ξέφραγο αμπέλι.

Θέλουμε μια παιδεία που βοηθάει  τον άνθρωπο  να σκέφτεται μόνος του και να μην χάνεται μέσα στη μάζα και σε ότι θεωρείται  κοινωνικά αποδεκτό.

Θέλουμε να δημιουργούμε στην εργασία μας και  να  χαιρόμαστε εμείς  το αποτέλεσμα της δημιουργικότητάς μας



Ήδη σταματήσαμε να ακούμε τα φερέφωνά σας στα ΜΜΕ. Έχουμε πάψει  να συμμορφωνόμαστε στις επιταγές σας. Έχουμε πάψει να φοβόμαστε τον εξωτερικό κόσμο. Να στεκόμαστε ανίσχυροι, σαν παράλυτοι, μπροστά στις επερχόμενες καταστροφές.  Δεν θέλουμε να φεύγει η  ζωή μας μέσα από τα χέρια μας, όπως το νερό από τα δάχτυλά μας.

Πήραμε τη ζωή στα χέρια μας και αλλάζουμε σιγά σιγά τις συνήθειες  υποτέλειας που μας μάθατε με τη ‘παιδεία σας’. ‘Δεν πληρώσαμε’ διόδια.   Πήγαμε στις πλατείες. 
Εκεί, χωρίς εσάς, αμφισβητήσαμε το μοντέλο σκέψης και δράσης που μας επιβάλλετε. Θέσαμε τα δικά μας ερωτήματα. Αναζητήσαμε τις δικές μας απαντήσεις. Χρησιμοποιήσαμε το  δικό μας μυαλό μας για να σκεφτούμε. Εμπιστευτήκαμε τον διπλανό μας και όχι την ψεύτικη εικόνα των ‘σωτήρων’ μας που έφτιαξαν οι δικοί σας image makers. Ξεπεράσαμε τα συναισθήματα αδυναμίας. Αφήσαμε  τους καναπέδες και μαζί με αυτούς, την πλαδαρότητα και την αδιαφορία για τα πολιτικά δρώμενα. Η πνευματική νωθρότητα, η αδράνεια, η επανάπαυση, αποτελούν για μας παρελθόν.     

Συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι δούλοι. Κάθε μέρα, αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τα αίτια που μας έφεραν ως εδώ. Δεν έχουμε ακόμα όλες τις απαντήσεις. Ξέρουμε δε, ότι αυτό είναι δύσκολο. Αλλά είμαστε σίγουροι, ότι είναι πιο εύκολο από ό,τι     ήδη πετύχαμε: Να σταματήσουμε να  παραδίδουμε τα ηνία της ζωής μας σε σας. Να πάψουμε να ακολουθούμε  ηγέτες. Να στηριχτούμε στον εαυτό μας. Να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας. Δεν σας χρειαζόμαστε για να λύσουμε τα κοινωνικά προβλήματα. Δεν χρειαζόμαστε κανένα ‘μεσάζοντα πολιτικό’. 

Εμείς είμαστε οι υπεύθυνοι και εμείς αναλαμβάνουμε τη λύση.
Τώρα είναι η ώρα



Άφοβοι «Αγανακτισμένοι»: Χωρίς Φόβο. Με Πάθος!!


«Ο ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ ΤΟΥΣ. ΜΗΝ ΕΝΔΙΔΕΤΕ Σ' ΑΥΤΟΝ!!!! ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ Ο,ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΧΩΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΚΡΑΝΗ ΚΑΙ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ.....» 

Αυτό είναι το μήνυμα!
Αλλά να με συγχωρείτε, έχουν πρόσωπο. Είναι το παρακράτος. 
Οι πληρωμένοι, οι μισθοφόροι που σκότωσαν τον Καποδίστρια, τον Λαμπράκη και τόσους άλλους, σε όλη την ιστορία της Πατρίδας μας.

Μέχρι στιγμής καλά κράτησε ο Λαός στο Σύνταγμα.
Προσοχή, Ψυχραιμία και Σύνεση.
«... ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ...» 

 
Μη αφήσετε το Παρακράτος να κάνει κόλαση την Αθήνα.
Απομονώστε τους και διώξτε τους
Η δική μας παρουσία αρκεί.
Χωρίς Μολότοφ.
Να μη πυρποληθεί η Αθήνα.

Μη δοθεί άλλοθι στο Κράτος να συνδράμει το Παρακράτος.

Όχι στη Βία και το Κράτος.
Ειρηνικά παρακαλούμε.
Ειρηνικά.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

γράφει ο 
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ
 
Γεια σου Γιάννη λεβεντιά, αθάνατη ελληνική ψυχή, Αντώνη, Γιώργο, Ερικαίτη, Βασιλική (όχι Βίκυ), ονόματα τυχαία ανθρώπων με πρόσωπο, που έχουν πρόσωπο (και ονοματεπώνυμο). Τιμή και σεβασμός πρέπει στους νεκρούς μας. Γιατί, αιώνες τώρα, οι Έλληνες τιμούν τους νεκρούς τους. Στα χνάρια και στα έργα των ανθρώπων που έζησαν εδώ κι αγάπησαν αυτό τον τόπο βασίζεται, πιστεύω, το κίνημα που αχνοφαίνεται να ξυπνάει συνειδήσεις στην Ελλάδα σήμερα. 

Στον βράχο αυτό, που πάνω του σκαρφαλώνει, σαν κατσίκι, η ποίηση και η φιλοσοφία. Κι όχι η φαυλότητα (οι αυλικοί, οι δωσίλογοι κι οι σύγχρονοι κατσικοκλέφτες). Αυτό είναι ξενόφερτο στοιχείο για τον τόπο. Δυστυχώς, οι ταγοί (της αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας) αποδεικνύονται -απλά- ανιστόρητοι, και μικροί, υποταγμένοι. 

Χωρίς αιδώ σκυλεύουν τους ζωντανούς και τους νεκρούς αυτού του τόπου, δηλαδή τα εκατομμύρια νέων (κυρίως) ανθρώπων που σήκωσαν στο παρελθόν και σηκώνουν ακόμη στις πλάτες τους όχι μονάχα χρεοκοπίες αλλά και σκληρές καταστροφές. Και που όλοι τους έχουν ένα κοινό μυστικό: ότι πολέμησαν για την ελευθερία, που την ταύτιζαν πάντοτε με την πατρίδα, με την οικογένεια εν τέλει. Ο θεσμός της οικογένειας και της κοινότητας ήταν πάντοτε ιερός για τους Έλληνες. 

Ο Δερτιλής (ιστορικός) λέει ότι αυτή, η οικογένεια, έσωσε την Ελλάδα πολλές φορές από την χρεοκοπία. Αυτό μας δίδαξαν οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας κι οι προπάπποι μας. Το 21, το 22, το 40-44, το 1973. Να πολεμάμε για την ελευθερία. Και, ήταν όλοι τους νέοι άνθρωποι, ο ανθός, και, μάλιστα, όπως πρέπει στους ήρωες, έχουν όλοι τους ένα κοινό μυστικό: την ανωνυμία. Είναι, όμως, και θα είναι ήρωες και πρότυπα προς μίμηση για όλους μας. Και είναι χαραγμένη αυτή η καταβολή μες το μεδούλι μας. Δεν παραχαράσσεται, δεν πωλείται, δεν αγοράζεται, δεν έχει τιμή. 

Ποιος αποφάσισε (ή συναίνεσε) στον αφελληνισμό μας; Δεν μπορεί κανείς να με κάνει να νιώθω ντροπή που είμαι Έλληνας, που είμαι περήφανος για τους προγόνους μου που πολέμησαν το Γ' Ράιχ. Είμαι πατέρας τριών παιδιών. Ποιός αμφιβάλλει ότι συστηματικά προσπαθούν να μας βυθίσουν στην ιστορική λήθη επιβάλλοντας αλλότρια πρότυπα (τηλεοπτικά, μουσικά, διαβίωσης) στα παιδιά μας; Γιατί δεν υπάρχει πραγματική παιδεία σ' αυτόν τον τόπο; Ποιοί βάζουν λουκέτο στα σχολειά και στα Πανεπιστήμιά μας; Ποιοι διέδιδαν ότι οι νέοι είναι απολίτικοι; Είναι αυτοί που θέλουν τα παιδιά μας χαϊβάνια, με ένα κινητό στο χέρι, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να γίνουν εμπόρευμα σε κάποιο ριάλιτυ, αναλώσιμες σιλουέτες που περιφέρονται σε έναν εικονικό κόσμο ανύπαρκτης παιδείας. Αυτό ακριβώς που διεκδικεί, σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο, η νεολαία: το δικαίωμα στην παιδεία και την ελευθερία που προσφέρει η παιδεία, το δικαίωμα στην γνώση, στην αλήθεια και σ' αυτό που προσφέρει η γνώση, μια θέση στον ήλιο, απλά. Αντίθετα, τους σερβίρουν τον σκοταδισμό. Κι είναι η νεολαία που παλεύει να χτίσει την συμμετοχική δημοκρατία όχι των σαλονιών αλλά των πλατειών, εκεί ακριβώς όπου συνεδρίαζε η Εκκλησία του Δήμου, "το κοινό των Ελλήνων" ή οι δημογέροντες, κάτω από τον μεγάλο πλάτανο του χωριού στα νεότερα χρόνια. Αιώνες τώρα η νεολαία αυτού του τόπου παλεύει για την λευτεριά με "ένα μουλάρι από θυμό μες την καρδιά " της κατά πως λέει κι ο Ρίτσος. 

Πατρίδα μας είναι αυτή η αγάπη για την ελευθερία, για την αρετή, την αυτοθυσία. Ναι υπάρχει, υπήρχε και θα υπάρχει κι αυτή η άλλη Ελλάδα.

Γι' αυτό και είναι ανιστόρητοι και αμαθείς οι πολιτικοί μας. Γιατί δεν ξέρουν ότι το αίμα και το δίκιο εκδικούνται, γυρεύουν γδικιωμό, όπως λέει ο λαός μας. Κι είναι ανιστόρητοι γιατί ο λαός φτιάχνει πολιτισμό, ο λαός μιλάει την Ελληνική γλώσσα (τη ζωντανή κληρονομιά μας), ο λαός αποφασίζει, αυτός είναι κυρίαρχος, εξ' ου και η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, θεμέλιος λίθος στο Σύνταγμά μας. «Οργή λαού φωνή Θεού»!


το κείμενο μου έστειλε με mail ο καλός μου φίλος Γιάννης, τον οποίο και ευχαριστώ πολύ!