Το κολιμπρί και η φωτιά στο δάσος

Γράφει η Δηιδάμεια

Στο μεγάλο δάσος, όπου έμεναν όλα τα ζώα, άναψε φωτιά. Όταν η φωτιά ήταν μικρή, τα ζώα δεν έκαναν τίποτα για να τη σβήσουν.  Ήταν πιο εύκολο για αυτά να πάνε σε κάποιο άλλο σημείο του δάσους, που δεν καιγόταν. Σιγά σιγά όμως, με τον αέρα η φωτιά φούντωσε. Τώρα το δάσος καιγόταν από άκρη σε άκρη. Τα ζώα, όταν είδαν το μέγεθος της φωτιάς, τόσο φοβήθηκαν  που τράπηκαν σε φυγή.  Ο σώζων εαυτόν σωθήτο. Εκεί που όλα τα ζώα έφευγαν για να σωθούν, ο ελέφαντας, βλέπει ένα κολιμπρί,[1] το πιο μικρό πουλί του δάσους. Κατευθύνεται προς την φωτιά και κουβαλάει στο ράμφος του, μια σταγόνα νερό.

Που πας; ρωτάει ο ελέφαντας   το κολιμπρι. Όλοι φεύγουμε.

Πάω να σβήσω τη φωτιά.

Με μια σταγόνα νερό;

Κάνω αυτό που μου αναλογεί. Απαντάει το κολιμπρί και συνεχίζει το δρόμο του, προς τη φωτιά.  

Στο μέγεθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε, είναι πολλοί εκείνοι που ισχυρίζονται ότι οι δυνάμεις του καθενός, είναι ασήμαντες και  αμελητέες. Για αυτό επιλέγουν, ακόμα και τώρα που η χώρα καίγεται (συγνώμη παραδίδεται στους εχθρούς της θέλουμε να πούμε), να μην κάνουν τίποτα. Κοιτούν το ατομικό τους βόλεμα και πως θα  σωθούν οι ίδιοι, ατομικά. Ξεχνούν πως αν καεί το δάσος, κανένας δεν θα έχει που να μείνει. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, όπως παλιά. Όλους, άλλους λιγότερο άλλους περισσότερο θα τους επηρεάσει  η αντιμετώπιση  της  κρίσης από την σημερινή κυβέρνηση. Κανένας δεν θα γλιτώσει τις συνέπειες. Είναι θέμα χρόνου για τον καθένα από εμάς, αν δεχτούμε την κατάσταση, όπως θέλουν να μας την επιβάλλουν, να   γευτούμε τους καρπούς της ηττοπάθειάς μας.

Αν και οι περισσότεροι συμφωνούν με τα παραπάνω,  εντούτοις  δεν πιστεύουν, πως με τη δράση μας μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Και όμως. Η ιστορία, έχει επιδείξει, πάρα πολλές περιπτώσεις, που ο λαός ενωμένος, ήταν ανίκητος. Ας θυμηθούμε απλώς πως έπεσε η πανίσχυρη ‘Σιδηρά Κυρία’ στην Μ. Βρετανία.  Θέλησε να επιβάλλει τον επονομαζόμενο «κεφαλικό φόρο» σε όλους τους κατοίκους.  Οι άγγλοι, το βρήκαν πολύ άδικο, οργανώθηκαν, έγιναν διαδηλώσεις, πορείες κλπ. Όταν ένα μεγάλο μέρος του λαού, αρνήθηκε να πληρώσει το φόρο, (ναι υπάρχουν και αρνήσεις φόρων από άλλους λαούς που θεωρούμε ‘λιγότερο έξυπνους’ από εμάς), και σε συνδυασμό με τις συγκεντρώσεις η κ. Θάτσερ, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ο διάδοχός της, ανακάλεσε το μέτρο και οι άγγλοι απαλλάχτηκαν από την διακυβέρνηση της  εκπροσώπου του νεοφιλελευθερισμού.

Όλα αυτά τα έκαναν για ένα και μόνο φόρο. Οι Άγγλοι πολίτες, είχαν ένα κοινό στόχο: να μην περάσει ο κεφαλικός φόρος. Αν δεν είχε το θάρρος ο καθένας από αυτούς, να αρνηθεί να πληρώσει το φόρο που του αναλογούσε (σύμφωνα με την άποψη της Θάτσερ) και σκέφτονταν ότι ήταν πολύ αδύνατος να τα βάλει με την πρωθυπουργό,  δεν θα γινόταν τίποτα. Ο φόρος θα περνούσε και η Θάτσερ ακόμα για μια φορά θα θριάμβευε. Σκέφτηκαν όμως και έδρασαν ομαδικά. Όλοι[2] μαζί, ήταν αδύνατο να τους νικήσει το σύστημα.

Εδώ που  οι φόροι και οι επιδρομές στη τσέπη μας, είναι αμέτρητες, τι κάνουμε;

Εμείς δεν έχουμε να κάνουμε   με ένα κεφαλικό φόρο. Είναι ένα σύνολο παραγόντων που όλοι μαζί, κάνουν τη μάχη μας,  υπόθεση ζωής ή θανάτου. Αν ενεργήσουμε όλοι μαζί, ο καθένας όπως και όσο  μπορεί, η νίκη είναι βέβαιη. Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα όπλα να βγούμε στους δρόμους. Αλλά χρειάζεται να βγούμε στους δρόμους και να παραμείνουμε  εκεί, όλοι, μέχρι  να   πετύχουμε τους  ελάχιστους  από τους στόχους μας: δημοψήφισμα για το μνημόνιο και για το μεσοπρόθεσμο. Να μείνουμε όσο χρειαστεί. Μέρες βδομάδες όσο πάει. Όλοι οι  Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτως ηλικίας,  μπορούμε  να πάμε στις πλατείες. Ας κάνουμε αυτό που μας αναλογεί, ανεξάρτητα του τι θα κάνουν οι άλλοι.

Η κυβέρνηση δεν αντέχει. Ένα κούνημα, ένα φύσημα,  και η πολιτική ηγεσία πέφτει. Άλλωστε το ανθρωπάκι που ακούει στο όνομα ΓΑΠ, δεν έχει σε καμία περίπτωση την πυγμή της  Θάτσερ. 

πηγή 

δείτε ακόμη εδώ