Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Συγχωρώ σημαίνει βοηθώ, υποστηρίζω, εξελίσσομαι

Βλέπω μαμάδες με μωρά στις αγκαλιές - μαμάδες φτωχές, μαμάδες δίχως τα απαραίτητα για να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους...
Ανθρώπους σκυφτούς, συννεφιασμένους, δίχως όνειρα, γεμάτους θλίψη...
Γυρνώ δεξιά και πέφτω πάνω σε άρρωστους, πληγωμένους...
Κοιτώ αριστερά και αντικρίζω πόνο...
Και ταυτόχρονα...
Ο κόσμος πλημμυρίζει από ζωή... όπου η ζωή ταυτίζεται με τη δύναμη. Την αρχέγονη, ανίκητη, συμπαντική ροή των γεγονότων, την ροή που δεν μπορούμε να σταματήσουμε - Με τίποτα.

Και δεν μου μένει τίποτε άλλο από το αναρωτηθώ...

Γιατί δεν ξυπνάμε... Γιατί δεν αισθανόμαστε πως τα πάντα είναι Ένα?
Γιατί δεν βγαίνουμε από αυτό το άσχημο όνειρο...

Πως θα γίνει να καταλάβουμε πως βοηθώντας τον διπλανό μας θα γίνουμε κι εμείς καλά?


Όταν είμαστε παιδάκια ακόμα, και πονάμε, έρχεται το χάδι της μανούλας και όλα τα γλυκαίνει ....

Και τώρα... γιατί δεν κάνουμε κάτι πρακτικό γι' αυτούς που δεν έχουν την μανούλα τους και φοράνε τεράστιες πανοπλίες, ισχυριζόμενοι πως όλα είναι καλά γιατί βρήκαν την "ασπίδα" τους?
Και οι ασπίδες είναι σκουπίδια. Σκουπίδια που τους κρύβουν την ασχήμια. Τους καθιστούν τυφλούς.
Ανήμπορους να αντιδράσουν, να δουν με διαύγεια?
Ποιος είναι αυτός που θα τους συγχωρέσει, αν όχι εμείς οι ίδιοι, έτσι ώστε να συγχωρέσουν και οι ίδιοι τον εαυτό τους για την λάθος επιλογή...

Κανείς υπεύθυνος εκτός από εμάς τους ίδιους...
Εμείς έχουμε και θα έχουμε για πάντα την δύναμη να αλλάζουμε τον κόσμο...