ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

γράφει ο 
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ

 
Γεια σου Γιάννη λεβεντιά, αθάνατη ελληνική ψυχή, Αντώνη, Γιώργο, Ερικαίτη, Βασιλική (όχι Βίκυ), ονόματα τυχαία ανθρώπων με πρόσωπο, που έχουν πρόσωπο (και ονοματεπώνυμο). Τιμή και σεβασμός πρέπει στους νεκρούς μας. Γιατί, αιώνες τώρα, οι Έλληνες τιμούν τους νεκρούς τους. Στα χνάρια και στα έργα των ανθρώπων που έζησαν εδώ κι αγάπησαν αυτό τον τόπο βασίζεται, πιστεύω, το κίνημα που αχνοφαίνεται να ξυπνάει συνειδήσεις στην Ελλάδα σήμερα. 

Στον βράχο αυτό, που πάνω του σκαρφαλώνει, σαν κατσίκι, η ποίηση και η φιλοσοφία. Κι όχι η φαυλότητα (οι αυλικοί, οι δωσίλογοι κι οι σύγχρονοι κατσικοκλέφτες). Αυτό είναι ξενόφερτο στοιχείο για τον τόπο. Δυστυχώς, οι ταγοί (της αντιπροσωπευτικής μας δημοκρατίας) αποδεικνύονται -απλά- ανιστόρητοι, και μικροί, υποταγμένοι. 

Χωρίς αιδώ σκυλεύουν τους ζωντανούς και τους νεκρούς αυτού του τόπου, δηλαδή τα εκατομμύρια νέων (κυρίως) ανθρώπων που σήκωσαν στο παρελθόν και σηκώνουν ακόμη στις πλάτες τους όχι μονάχα χρεοκοπίες αλλά και σκληρές καταστροφές. Και που όλοι τους έχουν ένα κοινό μυστικό: ότι πολέμησαν για την ελευθερία, που την ταύτιζαν πάντοτε με την πατρίδα, με την οικογένεια εν τέλει. Ο θεσμός της οικογένειας και της κοινότητας ήταν πάντοτε ιερός για τους Έλληνες. 

Ο Δερτιλής (ιστορικός) λέει ότι αυτή, η οικογένεια, έσωσε την Ελλάδα πολλές φορές από την χρεοκοπία. Αυτό μας δίδαξαν οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας κι οι προπάπποι μας. Το 21, το 22, το 40-44, το 1973. Να πολεμάμε για την ελευθερία. Και, ήταν όλοι τους νέοι άνθρωποι, ο ανθός, και, μάλιστα, όπως πρέπει στους ήρωες, έχουν όλοι τους ένα κοινό μυστικό: την ανωνυμία. Είναι, όμως, και θα είναι ήρωες και πρότυπα προς μίμηση για όλους μας. Και είναι χαραγμένη αυτή η καταβολή μες το μεδούλι μας. Δεν παραχαράσσεται, δεν πωλείται, δεν αγοράζεται, δεν έχει τιμή. 

Ποιος αποφάσισε (ή συναίνεσε) στον αφελληνισμό μας; Δεν μπορεί κανείς να με κάνει να νιώθω ντροπή που είμαι Έλληνας, που είμαι περήφανος για τους προγόνους μου που πολέμησαν το Γ' Ράιχ. Είμαι πατέρας τριών παιδιών. Ποιός αμφιβάλλει ότι συστηματικά προσπαθούν να μας βυθίσουν στην ιστορική λήθη επιβάλλοντας αλλότρια πρότυπα (τηλεοπτικά, μουσικά, διαβίωσης) στα παιδιά μας; Γιατί δεν υπάρχει πραγματική παιδεία σ' αυτόν τον τόπο; Ποιοί βάζουν λουκέτο στα σχολειά και στα Πανεπιστήμιά μας; Ποιοι διέδιδαν ότι οι νέοι είναι απολίτικοι; Είναι αυτοί που θέλουν τα παιδιά μας χαϊβάνια, με ένα κινητό στο χέρι, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να γίνουν εμπόρευμα σε κάποιο ριάλιτυ, αναλώσιμες σιλουέτες που περιφέρονται σε έναν εικονικό κόσμο ανύπαρκτης παιδείας. Αυτό ακριβώς που διεκδικεί, σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο, η νεολαία: το δικαίωμα στην παιδεία και την ελευθερία που προσφέρει η παιδεία, το δικαίωμα στην γνώση, στην αλήθεια και σ' αυτό που προσφέρει η γνώση, μια θέση στον ήλιο, απλά. Αντίθετα, τους σερβίρουν τον σκοταδισμό. Κι είναι η νεολαία που παλεύει να χτίσει την συμμετοχική δημοκρατία όχι των σαλονιών αλλά των πλατειών, εκεί ακριβώς όπου συνεδρίαζε η Εκκλησία του Δήμου, "το κοινό των Ελλήνων" ή οι δημογέροντες, κάτω από τον μεγάλο πλάτανο του χωριού στα νεότερα χρόνια. Αιώνες τώρα η νεολαία αυτού του τόπου παλεύει για την λευτεριά με "ένα μουλάρι από θυμό μες την καρδιά " της κατά πως λέει κι ο Ρίτσος. 

Πατρίδα μας είναι αυτή η αγάπη για την ελευθερία, για την αρετή, την αυτοθυσία. Ναι υπάρχει, υπήρχε και θα υπάρχει κι αυτή η άλλη Ελλάδα.

Γι' αυτό και είναι ανιστόρητοι και αμαθείς οι πολιτικοί μας. Γιατί δεν ξέρουν ότι το αίμα και το δίκιο εκδικούνται, γυρεύουν γδικιωμό, όπως λέει ο λαός μας. Κι είναι ανιστόρητοι γιατί ο λαός φτιάχνει πολιτισμό, ο λαός μιλάει την Ελληνική γλώσσα (τη ζωντανή κληρονομιά μας), ο λαός αποφασίζει, αυτός είναι κυρίαρχος, εξ' ου και η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, θεμέλιος λίθος στο Σύνταγμά μας. «Οργή λαού φωνή Θεού»!

το κείμενο μου έστειλε με mail ο καλός μου φίλος Γιάννης, τον οποίο και ευχαριστώ πολύ!