Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Εντάξει - Τα κατάφερα...

Λοιπόν, σήμερα δεν θα κρυφτώ...
Η σημερινή μέρα ήταν δύσκολη.
Ωραία...
Όλοι μας βιώνουμε τέτοιες μέρες...
Ξέρουμε καλά πως στις δύσκολες στιγμές, πολλά φωτεινά συναισθήματα σβήνουν... ή καλύτερα χαμηλώνουν τόσο την εντασή τους που αναρωτιέσαι τι έγινε και σκοτείνιασε γύρω σου...
Ψάχνεις να βρεις τι έγινε, τι σκέφτηκες, τι δεν έκανες σωστά και έφτασες - πάλι - τόσο κοντά στην αυτο-αμφισβήτηση, το αδιέξοδο, στην δυσκολία να αναπνεύσεις σωστά, καθαρά και βαθειά..
Αισθάνεσαι άδειος. Απορείς με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η καθημερινότητα μας δοκιμάζει. Δεν υπάρχει η πιθανότητα να βιώσεις κάτι διαφορετικό. Και ξέρετε κάτι? Έτσι πρέπει. Οι μεγαλύτεροι Μύστες της αρχαιότητας, ζούσαν εντός των εγκοσμίων - απεσύροντο δε μόνο για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα από αυτά. <<Το δε γνώρισμα ενός πραγματικού μύστη, συμπληρώνει ο Joseph Campbell, είναι να έχει κατακτήσει την διαφορετική αυτή οπτική, ενώ συνεχίζει επιτυχώς να ζει στην εγκόσμια – βέβηλη – καθημερινότητα και να κινείται μεταξύ των δύο αυτών ‘κόσμων’ δίχως να δυσανασχετεί.>>(πηγή)
Σαφώς - μην παρεξηγηθώ κιόλας - δεν κατατάσσω τον εαυτό μου στους μυημένους - κάθε αλλο -, με παρηγορεί όμως, πολύ, πως η ιδέα που φυτρώνει να φύγεις μακριά (εκτός από φυγή) δεν έχει, ούτε θα μπορούσε να αποτελεί αληθινή λύση.
Η αληθινή λύση, είναι εδώ.
Μαζί με όλους μας. Να παλεύουμε, να μαχόμαστε, να εκπαιδεύουμε ο ένας τον άλλο.  
Γιατί και οι δυσκολίες μας οδηγούν μπροστά σε μια καινούργια πόρτα, γεμάτη νέες προοπτικές.

Σήμερα βούτηξα - ξανά - και αφού βρήκα τον αναπνευστήρα μου, επεξεργάστηκα για λίγο την κατάσταση - ηρέμησα - και γύρισα πίσω.