Η προσευχή είναι τέχνη. Μπαίνουμε βαθιά στον εαυτό μας και βλέπουμε ποια είναι τα κενά και οι ατέλειές μας και αιτούμε για τις ανάλογες ποιότητες που θα πληρώσουν αυτά τα κενά. Έτσι όταν δούμε ότι έχουμε ανασφάλεια, φόβο, ανυπομονησία κλπ, δεν λέμε ‘Θεέ μου πάρε μου το φόβο' άλλα 'Κύριε δώσε μου Δύναμη, Κατανόηση, Αγάπη, Υπομονή', ποιότητες δηλαδή που θα καλύψουν τα κενά μας. Αυτά που αιτούμε, όσο πιο ενωμένοι είμαστε, τόσο πιο γρήγορα έρχονται, και πάντα έρχονται, γιατί λειτουργείται ο Νόμος της Αίτησης ‘ζήτησε και θα δοθεί’. Όταν έρθουν, εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τα δεχτούμε και να τα αφομοιώσουμε συνειδητά, να τα κάνουμε πράξη στη καθημερινότητα με συνειδητότητα. Αλλά και τις άγιες προσευχές που διαβάζουμε, κι αυτές πρέπει βέβαια να τις λέμε συνειδητά. Έτσι, με καθημερινή πρακτική και ενασχόληση, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τις ανάγκες μας και τα κενά μας πιο γρήγορα και να αιτούμε την κατάλληλη για μας ποιότητα. Γιατί ας μην γελιόμαστε, για τη δυστυχία και μιζέρια τη δική μας δεν φταίει ούτε το κράτος και η κοινωνία, ούτε οι διπλανοί μας άνθρωποι. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το τι προβολές κάνουμε. Αν έχει αγάπη κανείς στη καρδιά του, αγάπη βλέπει και έξω. Αν έχει ανασφάλεια, τότε όλοι θα του φαίνεται ότι τον δοκιμάζουν, ότι δεν τον αποδέχονται, ότι τον κρίνουν, ότι δεν τον αγαπούν.
Η προσευχή και ο διαλογισμός λύνουν πρακτικά προβλήματα της ζωής. Έτσι ακούμε πολλές φορές σε ανθρώπους που ξεκίνησαν να προσεύχονται και να διαλογίζονται τακτικά, ότι οι ζωές τους άλλαξαν προς το καλύτερο, βρήκαν μια καλύτερη δουλειά, βρήκαν τον κατάλληλο σύντροφο και τα πράγματα στη ζωή τους άρχισαν να συμβαίνουν με έναν ρυθμό και μια τελειότητα. Σιγά σιγά η εσωτερική όραση αναπτύσσεται και το άτομο αρχίζει να έχει επαφή με τους πνευματικούς κόσμους, διαλύοντας έτσι την αποκοπή και τον εγκλωβισμό από το Πάτερα/Εαυτό, και ανακαλύπτει κανείς την ΣΥΝΕΧΕΙΑ μεταξύ της εδώ ζωής με αυτή των πνευματικών πεδίων, πράγμα που καταστρέφει σιγά σιγά το φόβο του θανάτου που διαπερνά όλη την ανθρώπινη ζωή του μη φωτισμένου όντος. (Φόβος θανάτου δεν είναι μόνο ότι φοβόμαστε ότι θα πεθάνουμε, άλλα τελικά όλοι οι φόβοι από εκεί ξεκινούν, από το φόβο της εκμηδένισης. Ο φόβος ότι θα χάσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, ο φόβος μην μας φύγει ο φίλος ή η φίλη και παύει να μας τρέφει με αγάπη -και άρα ότι θα πεθάνουμε από ενεργειακή πείνα - ο φόβος του οδοντίατρου, ο φόβος της μοναξιάς, της φτώχειας, της έλλειψης μοναδικότητας, όλοι αυτοί οι φόβοι ξεκινούν από τον φόβο του θανάτου και ήρθαν σαν αποτέλεσμα της αποκοπής από τη Πηγή και εγκλωβισμού στο φυσικό/υλικό σώμα).
Ο διαλογισμός/προσευχή με την καθημερινή εξάσκηση αποκαθιστά όλα αυτά, γιατί μας βάζει σε συνειδητότητα. Έτσι αν για παράδειγμα δεν έχουμε δουλειά, ζητούμε απ' το Πατέρα όχι μόνο να μας δώσει δουλειά, αλλά να μας δώσει συνειδητότητα, εγρήγορση, αυτοπεποίθηση, ώστε να πιάσουμε τις ευκαιρίες για εργασία που περνούν ή να φροντίσουμε να είμαστε εμείς στα κατάλληλα μέρη τη κατάλληλη στιγμή. Με την αίτηση για αυτοπεποίθηση, εγρήγορση, συνειδητότητα, διαύγεια, φτάνουμε στη ρίζα του προβλήματος τού γιατί δεν έχουμε εργασία. Η απλή αίτηση 'Κύριε δώσε μου δουλειά' μπορεί να μας φέρει ευκαιρίες αλλά τελικά εμείς να μην είμαστε έτοιμοι να τις δεχτούμε και να τις δούμε. Προσευχή/διαλογισμός σημαίνει ανάληψη της ευθύνης του εαυτού μας και διεκδίκηση της ευτυχίας η οποία είναι δικαίωμα κάθε παιδιού του Θεού, ευτυχία την οποία βέβαια δεν πρέπει να περιμένουμε να μας την δώσουν κάποιοι άλλοι…
πηγή
http://www.elenastral.com/2008/12/blog-post_07.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου