να γυρισουμε πισω...

 Να φυγουμε απο τις πολεις... να γυρισουμε στα χωρια μας. Κι αν δεν υπαρχουν κι αυτα τοτε να "κανουμε" τοπους δικους μας.
Να βρουμε τροπους να μεταφερουμε τις δουλειες μας εκει. Ξερω, δεν ειναι ευκολο για ολους.
Εαν ομως, δωσουμε το συνθημα θα ακολουθησουν και οι δουλειες.
Να γυρισουμε εκει που ανηκουμε.
Στην φυση.
Στην μυρωδια του χωματος, των
δενδρων, στην μουσικη των πουλιων.

Να ανακαλυψουμε απο την αρχη, τα βατραχια στα ρεματατα, βοτανα που φυτρωνουν παντου, τον ηχο που κανει το νερο οταν κυλαει.
Τα παιδια μας να σκαρφαλωνουν στα δενδρα, να παιζουν με ξυλα, να κολατσιζουν εποχιακα φρουτα απ'ευθειας απ'τη πηγη.
Εμεις να γελαμε με την καρδια μας, χωρις να φοβομαστε οτι θα μας φερουν την αστυνομια.

Να φυτεψουμε σπανακι, λαχανα, ντοματες, κολοκυθια, καροτα και οτι αλλο κατεβαζει ο νους μας με τα χερια μας, να τα δουμε να μεγαλωνουν, να τα χαιδευουμε, να τα ποτιζουμε και στο τελος να εχουμε τους καρπους καθαρους στο πιατο μας.

Να θυμηθουμε πως ειναι ο μοχθος κοντα στη φυση. Γλυκος. Σε γεμιζει. Ξερεις καθε στιγμη πως εισαι ανθρωπος. Η καρδια σου ανοιγει διαπλατα και ολα κανονιζονται. Τα προβληματα εκει ειναι ανθρωπινα. Δεν σε τσακιζουν. Δεν παθαινεις καταθλιψη, ουτε μενεις μονος σου. Εκει μπορεις - αν βεβαιως το θελεις - να εισαι μια μεγαλη οικογενεια.


Μην μου πειτε οτι οι ανθρωποι στην επαρχια, η σε καποια σημεια της επαρχιας ειναι σκληροι. Οχι. Ακομα κι αν ειναι, τον χωρο τον διαμορφωνουμε εμεις. Ας ετοιμασουμε τα πραγματα μας κι ας παμε.
Θα ειμαστε ολοι εκει με διαθεση και κεφι.

Οι αντρες θα θυμηθουν την σωματικη και ψυχικη τους ρωμη.
Θα περνανε απο τα χερια τους αληθινες δουλειες.
Οχι πωλησεις.
Οχι ο τελευταιος τροχος της αμαξης για το μεγαθηριο πολυεθνικη που τους ταιζει ψιχουλα.
Θα ειναι μπαμπαδες με υπομονη και χρονο για τα παιδια τους και την γυναικα τους.

Οι γυναικες θα θυμηθουν την δικια τους αληθεια.
Θα αγαπησουν τους εαυτους τους απο την αρχη.
Θα γινουν μαναδες σε ολες τις εκφανσεις τους.
Θα θηλαζουν ξανα τα μωρα τους και θα τα ταιζουν αληθινο φαγητο και οχι ετοιμα συσκευασμενα.
Θα ηρεμησουν. Δεν θα εχουν συνεχεια νευρα.
Θα βγαινουν στη γειτονια για να παρουν αυγα απο την γειτονισσα και θα μαζευουν τα παιδια τους απο τα χωραφια.
Θα γινουν γλυκομιλητες.

Τα βραδυα ολοι μαζι η χωριστα ο καθενας - οπως βολευει παντα - θα ατενιζουμε τα αστερια και θα θυμομαστε τι θα μπορουσε να'χε παρ' ολιγο συμβει. Να καταδικαστει η ανθρωποτητα.

 

Προλαβαινουμε....

Αρκει να το πιστεψουμε και θα γινει.
Η μεγαλυτερη μας δυναμη ειναι η ψυχη μας. Και εχουμε ολοι μας τοση...