Σε σχέση με τους άλλους γύρω μας έχουμε δυνατότητα να παρατηρούμε ή να επεμβαίνουμε (εμπλεκόμαστε) όποτε το επιθυμούμε. Ισορροπούμε μεταξύ του να είμαστε παρατηρητές και συμμετέχοντες. Παίζουμε ένα ρόλο πότε ανάμεσα στους θεατές και πότε ως ηθοποιοί επί σκηνής.
Αρκετές φορές μας έλκει η σκηνή τόσο που χανόμαστε στην ερμηνεία του ρόλου των άλλων και στο δράμα τους. Μπαίνουμε τόσο πολύ στο 'έργο' που χάνουμε εν τέλει την πολύτιμη 'απόσταση'. Εμπλεκόμαστε βαθιά στις σκέψεις και τα συναισθήματά τους...
Εκείνο είναι το σημείο που αφήνουμε από τα χέρια τη δημιουργία της δικής μας ζωής...
Αυτή η συνήθεια μας εξαντλεί σπαταλώντας πολύτιμη πνευματική ενέργεια... πώς μπορούμε να το αντιληφθούμε αυτό; Ας παρατηρήσουμε μέσα μας ... Έχουμε απώλεια συγκέντρωσης και ελέγχου των σκέψεων και των αισθημάτων μας. Αποσυνδεόμαστε από την εσωτερική μας γαλήνη, ξεχνάμε (λήθη) την αληθινή μας φύση και κάνουμε ... λάθη. Έπειτα την αναζητούμε και πάλι, γιατί κάτι αληθινό δεν χάνεται ποτέ ...
Επιλέγω
Μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε οι παρατηρητές των ιδεών, εικόνων και ρόλων των άλλων και όχι να χανόμαστε στους λαβύρινθους του νου και τις καρδιάς τους... η Αριάδνη ποτέ της δεν κατέβηκε κάτω (στο λαβύρινθο, στο μύθο του Θησέα ...). Κάπως έτσι θα μπορούμε να διατηρούμε τη γαλήνη μας μέσα στον κόσμο. Ας θυμηθώ..."μπορώ να δημιουργώ μόνο ένα σενάριο... της δικής μου ζωής". Αν επιθυμώ να ζω γαλήνια και να επηρεάζω θετικά τους ανθρώπους γύρω μου ας αποφύγω να ελέγξω ή αλλάξω τη ζωή τους.
Δημιουργώντας χώρο - 'ακούγοντας' τη στιγμή
Για να απολαύσω ένα πίνακα χρειάζεται να έχω την κατάλληλη απόσταση από αυτόν και όχι να κολλώ τη μύτη μου πάνω του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον καμβά της ζωής: μαθαίνω να είμαι πότε αποστασιοποιημένος παρατηρητής και πότε ηθοποιός, διατηρώντας μια υγιή 'απόσταση' που με βοηθά να συντονίζομαι στην ουσία και τις ανάγκες της παρούσας στιγμής. Έτσι αυτόματα μπορώ να παραμένω αγνός από περιττές σκέψεις και συναισθηματισμούς και να δρω ελεύθερος από συναισθήματα προσβολής, θυμού ή κριτικής. Κάπως έτσι μπορώ να δημιουργώ ένα χώρο γεμάτο εμπιστοσύνη και αγάπη μέσα στις σχέσεις μου.
Για να είναι χώρος αυτό που δημιουργώ και όχι αποξένωση θα πρέπει να είναι γεμάτος με ενέργεια αγνών αισθημάτων και όχι με στερεότυπες σκέψεις και συναισθήματα. Για να γεμίσω αυτό το χώρο χρειάζεται να συνδέομαι επανειλημμένα μέσω της σκέψης μου με την αγνή και φυσική μου πνευματική κατάσταση: τη συνειδητότητα ψυχής
Στην επίγνωση ότι είμαι μια ψυχή παύει η προσπάθεια για τεχνητές ισορροπίες, τεχνικές και τακτικές ... Εκεί είμαι αυτό που αληθινά είμαι, συνειδητά. Στερεότυπα, τραύματα, αντιδράσεις ... όλα σβήνουν στο φως της αλήθειας μου ... αποδέχομαι το φως μου στο βάθος και πέρα από την προσωρινή προσωπικότητά μου... αποδέχομαι την καλοσύνη ως πηγή της ύπαρξής μου... επανασυνδέομαι με αυτό που αληθινά είμαι και το είχα από καιρό ξεχάσει... γίνομαι και πάλι ένα ... στη σιωπή και στο φως της ύπαρξής μου η επόμενη κίνηση είναι προς τα πάνω ... μπορώ να συντονιστώ με την παγκόσμια συμπαντική πηγή καλοσύνης ... την υπέρτατη ψυχή ... ακουμπώντας το νου μου στο νου της μπορώ να συνδεθώ με αυτό που νιώθει ... είναι ο πνευματικός μου γονιός... στη σύνδεση αυτή βιώνω εύκολα τον εαυτό μου ως μη υλική ύπαρξη γιατί η πηγή αυτή είναι μονίμως στην επίγνωση ότι είναι μια ψυχή ... ως παιδί του έχω το φυσικό δικαίωμα να συνδέομαι ελεύθερα μαζί του...ως μαθητής του έχω την ευκαιρία να γνωρίσω βαθιά την αλήθεια μου ... ως φίλος έχω την άνεση να μοιράζομαι τα πάντα με τη μοναδική αυτή ψυχή ...
Γεμάτος πλέον εσωτερικά ... μπορώ να κάνω την τελική κίνηση ... να στραφώ προς τα έξω και να μοιραστώ την εσωτερική ομορφιά μου ...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου