Οι άνθρωποι αναρωτιούνται πως πρέπει να είναι, τι
πρέπει να κάνουν για να γεμίσουν από αγάπη. Η απάντηση βρίσκεται μόνο σε
μια λέξη: τίποτα. Η σωστή διαδικασία είναι να ξεχασεις ό,τι νομίζεις ότι
πρέπει να είσαι, και να επιτρέψεις στην αληθινή σου φύση να ανέβει με
ηρεμία στη επιφάνεια.
Η αλήθεια είναι οτι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα
σε σένα και τον Θεό. Όπως ακρίβως και σε μια λιμνη, μετά από την
ανατάραξη του λασπώδους βυθού της, τα νερά γίνονται πάλι διαφανα.
Δεν υπάρχει τίποτα που χρειάζεται να κάνεις. Μονο να είσαι. Για να θρέψεις την ψυχή σου πρέπει να αφεθείς, να εμπιστευτείς την ύπαρξή σου.
Όταν όμως αναφέρομαι στην τροφή της ψυχής, οι άνθρωποί ρωτούν: «Πως
γίνεται αυτό; Με διαλογισμό; Με τον χορό, με την προσφορά στους άλλους
ανθρώπους;».
Η απάντηση είναι ναι, αν ολα αυτά τρεφουν το πνεύμα
σας και σας επιστρέπουν να ξεπεράσετε την αγωνία σας για την εξωτερική
σας εικόνα. Όμως, η πραγματική ευτυχία έρχεται μονο όταν η καρδιά μας
είναι ανοιχτή. Όπως ισχύει και το ανάποδο: Η μεγαλύτερη δυστυχια
προέρχεται από την συνεχή κι ατέρμονη επιθυμία. Και η πιο πραγματική
αίσθηση ειρήνης πηγάζει μονο μέσα από την ύπαρξή μας.
Το πιο σοβαρό εμπόδιο για την καλλιέργεια της ψυχής έιναι η έλλειψη εμπιστοσύνης.
Επειδή δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, μένουμε αγκιστρωμένοι και
εγκλωβισμένοι στην παγίδα της άνεσης και της ευκολίας. Εξαλείφουμε όσο
περισσότερο πόνο μπορούμε από τη ζωή μας, και καταλήγουμε στριμωγμένοι
σε μια γωνιά που την ονομάζουμε: ασφάλεια. Η αλήθεια είναι οτι η
«ασφάλεια» είναι το λιγότερο ασφαλές πνευματικό μονοπάτι που μπορεί
κανεις να ακολουθήσει στην πορεία της αυτοπραγμάτωσης. Οδηγεί
αποδεδειγμένα στην πνευματική νάρκωση και στον θάνατο. Συνήθως είμαστε
απροετοίμαστοι όταν έρχεται η ώρα του θανατου μας. Έχουμε αφήσει τον
εαυτό μας να ζήσει πολύ λίγο...
Προκειμένου να προσφέρουμε στον εαυτό μας ό,τι αυτός χρειάζεται, πρέπει να είμαστε σε θέση να τον φροντίζουμε.
Εκείνο που πρεπει να συνηδητοποιησουμε είναι ότι δεν μπορούμε να
δώσουμε αγάπη παρά μονο αν είμαστε έτοιμοι να τη αποδεχτούμε. Και η
ικανότητα μας να δεχτούμε την αγάπη στηρίζεται στην ικανότητα μας να
αισθανθούμε, αφού μονο μέσα από τα συναισθήματα μας μπορούμε να δεχτούμε
την στήριξη των άλλων, κι έτσι να την προσφέρουμε κι εμείς στους
άλλους.
Το μυαλό μας συμπεριφέρεται όπως ακριβώς ένα χάμστερ στον
τροχό: τρέχει όλο και γρηγορότερα, χωρίς στην πραγματικότητα να
καταλήγει πουθενά.
Μόλις κανείς συνηδητοποιήσει οτι το μυαλό του στέλνει
καθε τόσο αναμενόμενα και συνήθη μηνύματα που δεν χρειάζεται να τα
παίρνει και τοσο στα σοβαρά, τότε μονο είναι ελέυθερος να επιστρέψει
στον τρόπο λειτουργίας της ψυχής.
Στα εργαστήρια αυτογνωσίας συχνά κάνω την εξής ερώτηση: «Αν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταια σας μέρα πάνω στη γη, πως θα επιλέγατε να την περάσετε;».
Στη συντριπτική πλειοψηφία η απάντηση ειναι: «έκανα ό,τι μπορούσα για
να αγαπήσω τους άλλους και να προσφέρω κατι στον κόσμο με την φροντίδα
και τη συμπόνια μου». Παρ' όλα αυτά όμως η αλήθεια είναι ότι οι
περισσότεροι από μας δεν αντιμετωπίζουμε έτσι την καθημερινή μας ζωή.
Πιστεύουμε λανθασμένα ότι με το να κάνουμε χρήματα, ή
να αποκτήσουμε ένα ακριβό αυτοκίνητο θα μας κάνει ευτυχισμένους. Έτσι,
αντί να ζούμε στο παρόν, σκεφτόμαστε συνεχώς την επόμενη στιγμή.
Αν τελικά επιλέξουμε να θρέψουμε την ψυχή
μας, αυτό θα σημαίνει ότι αναγνωρίσαμε ποιος είναι προορισμός μας: να
συγχωρούμε και να αγαπάμε. Αν και φαίνεται απλό, σίγουρα δεν
είναι εύκολο. Μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε ότι το
παρόν είναι ο μονος χρόνος που υπάρχει, και μέχρι να συγκινηθούμε με την
ακινησία της στιγμής, η απλότητα θα μοιάζει μια δύσκολη ιδέα.
Όταν μαθουμε να κανουμε επιλογές που θρέφουν
την ύπαρξή μας, τότε θα είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ότι η ουσία της
ζωής μας είναι η αγάπη, και η συγχώρεση είναι το κλειδί της ευτυχίας
μας.
Dr. Γρηγόρης Βασιλειάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου