Ο ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΑΣ - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας που βρίσκονται  μέσα σε έναν προσωπικό ʻΑρμαγεδώναʼ, μόνοι τους, χωρίς καν οι κοντινοί τους άνθρωποι ή οι αγαπημένοι τους να το υποπτεύονται.  Συνθλίβονται κυριολεκτικά, κατά περιόδους, από ένα τρομερό αίσθημα ματαίωσης και απογοήτευσης, είτε σε σχέση με τον εαυτό τους, την οικογένειά τους ή την καριέρα τους. Αισθάνονται τρομερή μοναξιά, αγωνία, ανησυχία και πολλές φορές ερεθίζονται με το παραμικρό χωρίς εμφανή αιτία. Αυτά τα συναισθήματα μπορούν να γίνουν τόσο έντονα που μπορεί να σκοτεινιάσουν και να καταστρέψουν όλη την ευτυχία τους και σε κάποιες περιπτώσεις να τους γίνουν αφόρητα. Επειδή σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να καλύψει  πλήρως αυτό το τεράστιο θέμα που συμμετέχει και προκαλεί, εν μέρει την Παγκόσμια Κρίση στις μέρες μας, θα ήθελα να εστιάσω την προσοχή σας σε μερικά σημαντικά σημεία.

Αν θεωρήσουμε τον σάρκινο υλικό άνθρωπο σαν την μονάδα της ύπαρξής μας, αυτός δεν αποτελεί παρά ένα συνονθύλευμα κυττάρων συγκεντρωμένων σε ιστούς και όργανα που ελέγχονται και εμψυχώνονται από την οντότητα του και την ευφυΐα του. Αυτό που στην Εσωτερική Παράδοση ονομάζεται «κατώτερος άνθρωπος», στην ουσία αντιστοιχεί σʼ αυτή την συνάθροιση κυττάρων και ευφυούς νοημοσύνης που ενορχηστρώνει και  καθοδηγεί τη μηχανή του σώματος για τις δικές του ανάγκες. Η κύρια εργασία του είναι το να μάθει να τα ελέγχει και να τα διατηρεί σε μια κατάσταση σωστής «ισορροπίας δύναμης».   Αν κάποια από αυτές τις ʻνοημοσύνεςʼ βγει εκτός ισορροπίας  ή μπει σε υπερβολή, λέμε ότι ο άνθρωπος συμπεριφέρεται σαν κακοποιός οντότητα, αλλά δεν αναγνωρίζουμε ότι αυτή η ʻοντότηταʼ είναι παράγωγο της ίδιας της σύστασης του ανθρώπου και όχι κάτι από το εξωτερικό του περιβάλλον. Όταν το Πνεύμα μέσα στον άνθρωπο, ο ʻΕαυτόςʼ, δεν είναι  αρκετά εκπαιδευμένος ή συντονισμένος με τον αληθινό του  σκοπό, η επιρροή αυτών των ʻεγώʼ είναι πολύ ισχυρή πάνω του. 

Στην πραγματικότητα, οι παλαιότερες αποτυχίες του να τιθασεύσει αυτές τις εγωϊκές δυνάμεις της προσωπικότητάς του  και να τις κάνει να υπακούουν σʼ αυτόν, έχουν σαν αποτέλεσμα το να χάσει τον έλεγχό τους και αργότερα να γίνει υποχείριό τους  μειώνοντας την ατομική του επίγνωση. Τότε ο άνθρωπος  αισθάνεται ότι Εαυτός είναι το εγώ του, οι φιλοδοξίες του, η απληστία του, οι κατώτερες επιθυμίες και τα πάθη του.  

Ναι, ο άνθρωπος στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι παρά μια μικρή ομάδα ευφυϊών ή μη οντοτήτων που όλες παλεύουν πάνω του για να κυριαρχήσουν. Αυτές οι οντότητες  φτάνουν σε ενηλικίωση και πλήρη δύναμη κατά διάφορες εποχές, σε συνεργασία με την ανάπτυξη συγκεκριμένων ενδοκρινών αδένων με ανάλογες δραστηριότητες πάνω στο σώμα μας, τις οποίες και ελέγχουν.

Η Ψυχή-Εαυτός φθάνει στην πλήρη δύναμή της πολύ πιο αργά, παρά το γεγονός ότι αυτό διαφέρει από άτομο σε άτομο.  Στην αρχή η Ψυχή δεν ενδιαφέρεται για την προσωπικότητα του  ατόμου, αργότερα όμως αυτή αρχίζει να ανταποκρίνεται και να  τρέφει τις αναπτυσσόμενες φιλοδοξίες και επιθυμίες του.
Έτσι  τελικά το άτομο οδηγείται σε μια διττή ύπαρξη, στο να υπηρετεί και το Πνεύμα και το σώμα του σε διάφορους βαθμούς.   Σʼ αυτό το στάδιο το ανθρώπινο ον είναι ένα σύνθετο, αυτόανασταλτικό, διττά υποκινούμενο άτομο, ένας τύπος «δόκτορ Τζέκυλ και Χάϊντ» ανθρώπου, που εμφανίζει όλα αυτά που ζούμε σήμερα, σε ένα Τζέκυλ και Χάϊντ κόσμο ο οποίος οδηγείται από  αντίθετες ροπές για καλό ή για κακό σε χαοτική σύγχυση!

Έρχεται τελικά κάποια αναπόφευκτη στιγμή που η υπερδιογκωμένη προσωπικότητα αρχίζει να παραδίδεται όλο και περισσότερο στην ομορφιά της ανθρώπινης Ψυχής η οποία επίσης ερωτοτροπεί μαζί της σε αυξανόμενο βαθμό. Αρχίζει να ξετυλίγεται και να απορροφάται σε δράσεις της προσωπικότητας που φιλοξενεί.

Μʼ αυτό τον τρόπο, η συνάθροιση οντοτήτων του ʻεγώʼ αισθάνεται ότι βρίσκεται σε κίνδυνο στο να χάσει τη δύναμή της, ίσως και την ύπαρξή τους, και μέσα στην απόγνωσή τους μπαίνουν σε θέση μάχης απέναντι στην Ψυχή. Μέσα  στον άνθρωπο γεννιέται ένα πεδίο μάχης, και βρίσκει την ουσία του σκισμένη ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα, το ένα των αισθήσεων του εγώ και το άλλο του  πανέμορφου και περιπετειώδους ταξιδιού του μέσα στον κόσμο της  Ψυχής και της Αγάπης.

Η μάχη αυτή μπορεί να είναι τρομερή! Οι κατώτερες οντότητες του ανθρώπου και οι ʻσκιέςʼ του βγαίνουν όλες εμπρός  του για να τον αντιμετωπίσουν σε μια τελευταία μάχη για έλεγχο.  Τα κρυμμένα μυστικά του ξεριζώνονται, οι αναστολές και οι  κρυμμένες θέσεις των παθών και των φόβων του σπάνε με κρότο  σε κομμάτια και  αποκα- λύπτονται. Στη σύγχυσή του αυτός  παλεύει και παραπαίει μέσα στις ομίχλες από τα χαλάσματα, μέσα  στις συνθετότητες και στα ερείπια της ματαιωμένης  προσωπικότητάς του. Θρηνεί την απώλεια και την καταστροφή  τόσων πολλών που για τόσα χρόνια θεωρούσε πολύτιμα. Μένει  έκπληκτος από το χάος και τις κακές ιδιότητες που βρίσκει  κρυμμένες κάτω από τις παλιές συνήθειές του.  

Όταν αυτή η μάχη περάσει, το μεγαλύτερο μέρος της  ανθρωπότητας και του κόσμου βιώνει μια μεγάλη αλλαγή, περνώντας μέσα από αυτή τη μεγάλη σύγκρουση ʻκαλούʼ και  ʻκακούʼ και αυτό είναι ακριβώς αυτό που βιώνουμε στις μέρες μας  για μια ακόμη φορά στην ανθρώπινη ιστορία.   

Η Μεγάλη Κρίση και η μάχη για κυριαρχία του ανθρώπινου  όντος από το ατομικό του ʻεγώʼ έρχεται σε όλους τους ανθρώπους όλο και πιο κοντα... Υποσυνείδητα το τρέμουμε όλοι  αυτό και στην αρχή συμμαχούμε με όλες αυτές τις κατώτερες  οντότητες εναντίον του. Αν όμως σταθερά αντισταθούμε συνδεδεμένοι με τις αναπτυσσόμενες  δυνάμεις του Πνεύματος,  αυτές σύντομα θα ηττηθούν, γιατί το ανώτερο μπορεί πάντα να  τιθασεύσει το κατώτερο και αυτός είναι ο βασικός λόγος που όλοι βρισκόμαστε εδώ κάτω...

Ο αγώνας της προσωπικότητας να ξεριζώσει την παλιά  υποταγή της στη σάρκα και να αγκαλιάσει την υπηρεσία στο Πνεύμα-Ψυχή μας οδηγεί σε μια ʻιερή δυσαρέσκειαʼ και εκείνες τις  στιγμές της κρίσης μέσα στη ζωή ενός ανθρώπου αυτός μπορεί  να οδηγηθεί σε μια προσωρινή διάλυση και κατάρρευση του ʻεγώʼ  του, ακόμη και της καριέρας του ή να οδηγηθεί ακόμα σε έναν  ευρύτερο, πιο φωτισμένο και εμπνευσμένο τρόπο ζωής. 

Η καταστροφή παλαιών προτύπων είναι μέρος αυτής της  κρίσης, επειδή τόσα πολλά από τα παλιά μας πρότυπα και ιδέες  πρέπει να διαλυθούν και φύγουν. Μέχρι το ʻθύμαʼ να βεβαιώσει τον  εαυτό του ότι έχει βάλει τα νέα πράγματα στη θέση τους, αισθάνεται  ανήμπορο, εξασθενημένο, χαμένο και σοκαρισμένο. Ο κόσμος  μοιάζει στα μάτια του σαν ένα μέρος χωρίς ελπίδα, ο εαυτός του σαν αποτυχημένος και ο προσωπικός του Θεός είναι απών. Ο πόνος, η θλίψη και η δυστυχία μπορεί να τον καταβάλλουν...   

Όταν η κρίση φτάσει στις περιοχές του πυρήνα του ʻεγώʼ τα  πάντα γύρω του μοιάζουν άσχημα. Το ανθρώπινο ον φοβάται και  πανικοβάλλεται όταν αντιμετωπίζει αυτές τις όψεις του  ʻκατώτερου ανθρώπουʼ μέσα του. Υποθέτει ότι οι νέες του θέσεις  τον έχουν κάνει χειρότερο από ότι ήταν πριν! Γιατί μια σκέψη ή μια συνήθεια που επαναλαμβάνεται στη ζωή αναπτύσσει  προσωρινά μια ζωντανή οντότητα και ο άνθρωπος τελικά  βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σύνολο υλιστικών όντων που έχει επιτρέψει να δομηθούν μέσα στην προσωπικότητά του. Όταν η  Ψυχή του τον ταυτίζει με αυτά τα όντα, αυτός αισθάνεται  χαμένος και αδύναμος. Αν όμως αυτός καταφέρει να  σταθεροποιηθεί στον Εαυτό του σε σύνδεση με το Πνεύμα του, η  ανώτερη δόνησή του απομακρύνει το κατώτερο και οι οντότητες διαλύονται, σταματώντας να τον ενοχλούν.

Αυτή η ανθρώπινη κρίση έχει περιγραφεί από τους Μύστες  όλων των εποχών.

Ο ʻκατώτερος άνθρωποςʼ που φράζει το δρόμο  της αφυπνισμένης  Ψυχής, η οποία ξαφνικά  υψώνει το ανάστημά της  για μάχη, έχει ονομαστεί “ο Φύλακας του Κατωφλίου”. Η περίοδος  δε της χωρίς ελπίδα  αναμονής μέσα στο σκοτάδι της απελπισίας κάτω από τα τερατώδη πρόσωπα που παρεμποδίζουν το πέρασμά του στη νέα ζωή, έχει ονομαστεί “Η Σκοτεινή Νύχτα της  Ψυχής”. Ο τελικός θρίαμβος πάνω σʼ αυτά και η είσοδος μέσα σε  μια ανώτερη φάση ύπαρξης ονομάζεται «Μύηση».  

Όλα αυτά τα στάδια δοκιμάζονται μέσα στη ζωή του κάθε  ανθρώπου καθώς ο χαρακτήρας του σταδιακά σχηματίζεται και δυναμώνει. Ο χαρακτήρας είναι η μορφή της Ψυχής του, του αναπτυσσόμενου εξατομικευμένου του Εαυτού, πυροδοτούμενου από  τον εσωτερικό σπινθήρα του Πνευματικού του ʻΕίναιʼ. Ταυτόχρονα, η προσωπικότητα χτίζεται και από τον ʻκατώτερο άνθρωποʼ, από τα ζωώδη χαρακτηριστικά του, την ληρονομικότητα, το περιβάλλον, την μόρφωση και ούτω καθʼ εξής, που όλα αυτά αποτελούν το πέπλο  το οποίο σκεπάζει τον αληθινό του χαρακτήρα. Η προσωπικότητα δεν είναι παρά η μάσκα που σκεπάζει την Ψυχή. 

Ενώ η ʻΣκοτεινή Νύχτα  της Ψυχήςʼ έχει καταλάβει  τη συνείδηση του ατόμου, η μάχη μεταξύ των καλών  και κακών συνηθειών  συνεχίζεται. Είναι μακρά και θυελλώδης και είναι η ανθρώπινη προσωπική Μάχη του Αρμαγεδώνα του καθενός μας. Μερικές  φορές είναι κρυμμένη τόσο καλά που το ʻθύμαʼ έχει άγνοια των  αιτιών των δεινών του. Άλλες φορές παίρνει μια πιο εξωστρεφή  μορφή και τότε βλέπουμε ένα βίαιο χαρακτήρα ανθρώπου να διέρχεται μέσα από μια απίστευτη μεταμόρφωση.

Αυτή είναι μια παγκόσμια κρίση, μια κρίση που φέρνει τελικά  πρόοδο (παρότι καθοδηγείται λάθος από το σύστημα για  ευνόητους λόγους) και έχει σαν αποτέλεσμα τη νίκη πάνω στον  ʻΠαγκόσμιο Φύλακα του Κατωφλίουʼ, τον τρομερό φορέα της βίας, της βαρβαρότητας και της απληστίας που τρομοκρατεί  συνεχώς την ανθρωπότητα και τη φέρνει σε απόγνωση.  

Αυτή την εποχή, ιδιαίτερα έντονα, η Σκοτεινή Νύχτα της Ψυχής έχει πέσει σχεδόν σε όλο τον γνωστό κόσμο και στη  συλλογική Ψυχή των ανθρώπων της Γης, που στέκονται σαν αποβλακωμένοι μπροστά στον φαινομενικά αδύνατο στόχο της  αναγέννησής τους.

Πολλές μάχες διεξάγονται αυτή τη στιγμή εκεί έξω γιατί πολλά  θέματα διακυβεύονται και πρέπει  να ποφασιστούν. Υπάρχει μια  καταστροφή που ετοιμάζεται σε σχέση με τους παλιούς τρόπους,  τις συνήθειες και τους κατοίκους αυτού του πλανήτη, όλους εμάς.

Μια καταστροφή που θα φέρει αναγέννηση σε ένα νέο τρόπο ζωής  και σε αξίες οι οποίες ήδη αρχίζουν να εμφανίζονται.

Ναι, αυτός ο κόσμος είναι μια μεγέθυνση του καθʼ ενός από εμάς και αντανακλά τις σκέψεις μας και την περαιτέρω ανάπτυξή  μας. Πολλοί άνθρωποι φτάνουν αυτή τη στιγμή στο στάδιο της Ψυχικής τους ενηλικίωσης.

Οι προσωπικές μάχες λαμβάνουν χώρα τώρα, αυτή τη στιγμή, σε όλες και από όλες τις ανθρώπινες πλευρές. Και όλες  αυτές οι εκτεταμένες κρίσεις στις ζωές των ανθρώπων, είτε είναι κοινωνικές, οικονομικές ή πολιτισμικές, δεν είναι παρά μια  συλλογική ʻΜάχη του Αρμαγεδώναʼ που ξεκινάει στον κόσμο του σήμερα και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φέρει μια αναγέννηση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στον κόσμο του αύριο.

Η μάχη αυτή θα φέρει πολύ δύσκολες καταστάσεις στη ζωή  μας γιατί δεν έχει συμβεί παρόμοια ποτέ στην ανθρώπινη γνωστή  ιστορία. Και γιατί δεν θα επηρεάσει μόνο τον άνθρωπο και τις  κοινωνικές του συνθήκες, θα επηρεάσει όλα τα βασίλεια της  φύσης, ακόμη και τα ίδια τα στοιχεία. Θα αποτελέσει μια έναρξη  ενός νέου κόσμου, μια Μεγάλη Αλλαγή.  

Μετά από καιρό όταν ο κόσμος αυτός θα θεραπευτεί από τα  τραύματά του και θα καθαρθεί βαθιά, νέα επιτεύγματα και  ανθρώπινες σχέσεις θα έρθουν σε ύπαρξη σε ένα κόσμο  περισσότερο ενωμένο και αρμονικό. Νέες επιγνώσεις, νέες  πνευματικές δυνάμεις, νέες αξίες και ένα νέο όραμα θα εμφανιστεί μέσα στις ανθρώπινες κοινωνίες.

Οι αλλαγές αυτές θα γίνουν βαθμιδωτά. Θα χρειαστεί αρκετός  καιρός ακόμα πριν η ανθρωπότητα, στο σύνολό της, μετατοπιστεί  στη νέα κατάσταση. Όταν οι άνθρωποι αναπτύξουν αρκετή αγάπη  και σοφία για να κάνουν  το επόμενο βήμα δυνατό,  το μεγάλο  μάθημα της ορθής χρήσης της δύναμης, όχι σαν μεμονωμένα έθνη αλλά σαν Παγκόσμια Πανανθρώπινα Όντα, το βήμα θα έχει  κατορθωθεί. Βρισκόμαστε σχετικά κοντά σʼ αυτό το στάδιο τώρα...

Σʼ αυτή την Παγκόσμια Κρίση, η παρούσα ανάγκη μας είναι να  κάνουμε μια αποτίμηση της ζωής μας και να ανακαλύψουμε που  στεκόμαστε και ποια είναι η επόμενη κίνηση που πρέπει να πράξουμε.

Φαίνεται ότι η καλύτερη  κίνηση θα ήταν να προσπαθήσουμε να  προβλέψουμε, να  κατανοήσουμε και να επισπεύσουμε εκείνα τα  επιτεύγματα που το μέλλον φαίνεται να μας ζητάει και ύστερα να μεταμορφώσουμε  τις ζωές μας έτσι ώστε να  ταιριάξουν στα καλύτερα από εκείνα που έρχονται...                                   

Μιχάλης Ροδόπουλος  Νοέμβριος 2010